Asking for help is not giving up, it is refusing to give up. Of, in het Nederlands: hulp vragen is niet opgeven, het is weigeren op te geven. Zo heb ik een tijd geleden op Facebook gepost. Zo waar, zo kloppend en toch zo ontzettend moeilijk voor vele mensen.
Valse ideeën over het zelf moeten kunnen, het alleen moeten doen, moeilijk kunnen toegeven dat het niet lukt alleen, zitten soms in de weg. Of over zwak zijn, dat nogal eens verward wordt met kwetsbaar zijn.
Zelfs om de stap te zetten naar mij, hebben mensen vaak weerstand te overwinnen. ‘Ik zou het toch alleen moeten kunnen’. ‘Ik ben toch intelligent genoeg’ (alsof het daar ook maar iets mee te maken heeft, …J). Op een of andere manier bestaat er nog een taboe op hulp vragen bij emotionele en psychologische kwesties. Ook al doen mensen beroep op professionele hulp bij alles en nog wat: gelaatsverzorgingen, manicure, kapper, pedicure, …zolang het de buitenkant is, geen probleem. Maar de binnenkant, dat zouden we allemaal zelf moeten kunnen.
Sommige mensen hebben op een dieper niveau ervaren dat er niemand was voor hen, waarmee ze een overtuiging geïnstalleerd hebben. Ik hoor dan argumenten zoals : ik wil mensen niet lastig vallen, of ik weet niet of het wel past nu. De echte reden zit veel dieper, nl ‘ ik geloof niet dat er iemand is voor mij ’. Deze ervaring kan erg diep zitten, en vraagt een proces om te transformeren.
Anderen kunnen/durven/willen zich dan weer niet kwetsbaar opstellen. Ze hebben geleerd dat je er maar mag zijn als je sterk bent, of hard of je zo voordoet. Of er zit misplaatste trots in de weg.
Zo bij Mona bijvoorbeeld. Mona komt ondertussen sinds een jaar om de 2 weken langs. Ze was overal de sterke : thuis in haar relatie, op het werk, in haar familie. Iedereen kwam naar haar toe om steun en hulp te vragen. Die ze hen prompt gaf. Want het sterk zijn en het redden was haar identiteit geworden. Zo diep zat het bij haar. Op een bepaald moment waren er zoveel veranderingen in haar leven, die ze eerst daadkrachtig aanpakte. Direct nadien stortte ze in. Haar schild van sterkte zakte in elkaar en Mona weende om het minste. Ze verontschuldigde zich hier maanden voor haar emoties. Hoe raar eigenlijk, terwijl ze zo helend zijn als de tranen stromen.
Ondertussen heeft Mona al een behoorlijk proces afgelegd. Ze weent nu zonder sorry, een vooruitgang J. Ze aanvaardt haar kwetsbaarheid al veel meer. Ze deelt met vriendinnen moeilijke stukken van zichzelf. Maar ze durft nog geen hulp vragen op het moment dat ze het nodig heeft. Daarvoor moet haar vertrouwen nog wat groeien. Onlangs gaf ze aan klaar te zijn om in een groep te stappen. Want voordien was dit niet mogelijk, kwetsbaarheid tonen in een groep was te bedreigend. Ze heeft dus een deel van haar identiteit losgemaakt van het redder-zijn, en sterk-zijn. Wat een heel grote stap is. De meeste mensen die hier zo diep inzitten doen dit gewoon nooit.
Hoe zit het bij jou? Kan en durf jij hulp vragen als je het nodig hebt? Durf en kan je kwetsbaar zijn? Heb je genoeg mensen rond jou bij wie je kwetsbaar mag zijn? En die je dan niet beoordelen.
Als je 2 of meer keren nee zegt, dan nodig ik je uit om stil te staan bij jezelf. En jezelf de vraag te stellen welke oude kwetsuur hier onder zit.
Prachtige verwoording Ann en mooie tekening!!! Hoe is het met de opvang van je kleinzoontje? Hartelijke groet, Lena.